FORMÁLI
Hér hef ég skrásett frásögn af veikindum Engilbjartar og andláti hennar, upplifun mína af missi og nokkrar hugleiðingar um lífið og tilveruna.
Einn aðalhvati skrifanna var að mér fannst fjölskylda og vinir Engilbjartar verðskulda betri innsýn í veikindi hennar en ég gat komið á framfæri með stuttum og eilítið gerilsneyddum orðsendingum frá útlöndum, þar sem hún lá á sjúkrahúsi. Sjálfum veitti mér heldur ekkert af því að halda þessum minningum skipulega til haga, eins gleyminn og ég er, og ég finn að það léttir af mér ákveðnum gleymskukvíða að hafa tekið þetta skipulega saman og skrásett. Þá taldi ég mögulegt að frásögnin gæti gagnast öðrum, eins og frásagnir annarra í svipuðum sporum hafa gagnast mér, og miðaði efnistökin að töluverðu leyti við það.
Okkur er mikilvægt að spegla okkur í reynslu annarra. Ég skal ekki segja hvort upplifun mín af missi sé dæmigerð og því síður að hvaða leyti viðbrögð mín hafi verið rétt eða röng. Í því sambandi vildi ég einna helst koma á framfæri að þó að margt sé líkt með upplifun fólks er hún ekki samkvæmt nákvæmri uppskrift sem gildir um alla. Sú ranghugmynd gerði vart við sig hjá mér og var ekki gagnleg.
Nú þegar verkinu er lokið geri ég mér grein fyrir að ég sótti ómeðvitað í þetta tímafreka verkefni sem tengdist Engilbjörtu af því að það veitti mér nánd. Í minningargrein okkar feðga sögðum við: „Við erum þakklátir fyrir tímann sem við fengum. Okkur tekst ekki ennþá að lyfta honum á hærri stall en tímanum sem við höfum verið sviptir en vöðvarnir sem til þarf eru sagðir eflast við áreynslu eins og aðrir.“ Ég sé það núna að skrifin hafa verið áreynsla af þessum toga. Þau hafa gefið mér meira en mig grunaði í upphafi.
Deila má um hvort hefðbundin útgáfa á þessari frásögn væri í anda Engilbjartar. Hún var prívat-manneskja og hvorki gefin fyrir að vera miðpunktur athygli né að deila einkalífi sínu út fyrir hóp vina og fjölskyldu. Á móti kemur hjálpin sem ég hef notið af hliðstæðum frásögnum annarra. Ég vil gjarnan endurgjalda þá hjálp, en löngunin til þess togast vissulega á við friðhelgi þeirra viðkvæmu stunda sem hér er sagt frá.
Málamiðlunin felst í að birta handritið á látlausan hátt hér á minningarvefnum, vettvangi sem er tileinkaður minningu Engilbjartar og fyrst og fremst ætlaður fjölskyldu, vinum og kunningjum, þó að hann sé vissulega opinn öllum. Ég tek fram að þrátt fyrir allar efasemdir gæti ég ekki annað en glaðst yfir því ef frásögnin reyndist eiga gagnlegt erindi við sem flesta. Ekki er útilokað að þessu verði einhvern tímann komið á bókarform en þær vangaveltur bíða betri tíma og hvað sem öðru líður verður frásögnin opin hér á minningarvefnum eins lengi og hann verður til.
Lesandinn á rétt á að vita að ég hlífi okkur í þessum texta. Það mætti því réttilega gagnrýna hann fyrir að vera ekki nógu opinskár. Það verður svo að vera, en allt sem hér stendur er sannleikanum samkvæmt, eftir minni bestu vitund.
Hugheilar þakkir til allra sem lásu handritið yfir, að hluta eða í heild, fyrir ómetanlegar ábendingar og hvatningu. Gallar þess eru auðvitað á mína ábyrgð. Þakkir einnig til þeirra sem samþykktu að vera nafngreind hér. Kristínu Jóhannesdóttur eiginkonu Sigurðar Pálssonar þakka ég fyrir að bregðast vel og fallega við ósk minni um að fá að vitna í verk Sigurðar, annars vegar Táningabók minningaþríleiksins og hins vegar ljóðið "Raddir í loftinu" úr bókinni Ljóð muna rödd. Síðast en ekki síst þakka ég Megasi fyrir lögin og textana á Þremur blóðdropum, sem á vissan hátt ramma þessa frásögn inn, og þó sérstaklega fyrir að veita mér af örlæti og vinsemd leyfi til að birta textana, ásamt svarinu við þeirri málaleitan minni.
Þau sem kunna að vilja láta eitthvað af hendi rakna í tilefni af þessu verkefni mega gjarnan láta Sorgarmiðstöð njóta þess, en að henni standa fern samtök syrgjenda.
Á páskadag 2021,
Ólafur Teitur Guðnason