1
LÍFRÓÐUR
LÍFRÓÐUR
Þegar hún lenti í Gautaborg var hjarta hennar hætt að slá. Næstu vikur reri hún lífróður á gjörgæslu með hjálp sérfræðinga, tækja og lyfja sem héldu henni naumlega á floti. Hún var svæfð bróðurpart tímans vegna ítrekaðra aðgerða. Ég sat við rúmstokkinn, talaði til hennar þó að hún heyrði líklega ekki til mín, strauk henni, ræddi við hjúkrunarfólk og lækna og þá sem heimsóttu okkur út, virti fyrir mér flókin og sumpart ógnvænleg tækin og reyndi að skilja hvaða hlutverki hvert og eitt gegndi og hvað merkin frá þeim þýddu, las í bók, eða hugsaði einfaldlega minn gang. Ég gætti þess líka að ofgera mér ekki með því að loka mig inni á gjörgæslunni á meðan hún lá þar meðvitundarlaus; ég gekk um borgina til að efla andlega og líkamlega heilsu og safna kröftum fyrir tímann sem í hönd færi þegar hún vaknaði og þyrfti meira á mér að halda.
Á tuttugasta og sjöunda degi á gjörgæslunni sat ég og starði sem oftar á hjartalínuritið á skjánum. Lárétt línan var þráðbein, alveg eins og alla tuttugu og sex dagana þar á undan. Það var eitthvað svo óraunverulegt og ískyggilegt við þessa beinu línu hjá lifandi einstaklingi. Við erum jú vön því úr bíómyndum og sjónvarpi að hún þýði að einstaklingurinn sé dáinn. Þar sem ég virti línuna fyrir mér datt mér í hug myndlíking og samstundis greip mig löngun til að hnoða úr henni ljóð. Það er ólíkt mér. Ástæðan var áreiðanlega lesefni mitt þarna á gjörgæslunni. Ég hafði drukkið í mig endurminningabækur Sigurðar Pálssonar og á þessu augnabliki var ég orðinn svo sósaður af lestrinum að mig langaði að gera eins og skáldið. Líkt og þegar barn sem horfir á fótboltaleik eða söngvakeppni er allt í einu gripið óstöðvandi þörf til að fara út í fótbolta eða byrja að syngja.
Hjartalínurit:
Læknisfræðilegur sjóndeildarhringur
þar sem skiptast á fjöll og dalir,
síðan rennisléttur sjór
þaðan sem fáir eiga afturkvæmt.
Þar siglir nú Engilbjört,
á stilltu og hljóðu en lífseyðandi hafi,
langt úti á alltof hljóðu hafi.
Sér þó til lands
og rær.