34
LÍFIÐ TEKUR VIÐ
LÍFIÐ TEKUR VIÐ
„Takið eftir grindunum hérna neðst á veggnum meðfram gólfinu, þetta er ekki loftræsting eins og maður gæti haldið,“ sagði leiðsögumaðurinn í Teatro Colón, hinu stórglæsilega óperuhúsi í Buenos Aires. Við vorum þarna nokkrir félagar að heimsækja vin okkar sem var við kvikmyndatökur í borginni. Nei, grindurnar voru ekki loftræsting. Á bak við þær sátu ekkjurnar á óperusýningunum í gamla daga svo þær sæjust ekki. Þeim var raunar gert að vera heima hjá sér í hálfgerðu stofufangelsi í tvö ár eftir að eiginmenn þeirra dóu. Fengu þó að fara í óperuna og sitja í felum á bak við þessar grindur og væntanlega vissu allir af þeim þar. Engum sögum fór af ekklunum, ég hreinlega gleymdi að spyrja um þá.
Ég verð að fá að skjóta því hér inn að þegar við skoðuðum Gyllta salinn í óperuhúsinu spurði leiðsögumaðurinn hvort einhver í hópnum vildi reyna sig við flygilinn sem er þar. Gyllti salurinn er mjög íburðarmikill, gulli sleginn, og á sínum tíma fengu aðeins fínustu gestirnir að koma þangað. Ég stóðst ekki mátið að gefa mig fram til að spila eina lagið sem ég kann á píanó, sem er „Braggablús“ Magnúsar Eiríkssonar. Spilaði lítinn stúf úr því til heiðurs Möggu sem átti ekki fyrir olíu á skúrinn.
„Ekknasætin“ á bak við grindurnar í Teatro Colón eru löngu aflögð og nú þykir sem betur fer sjálfsagt að láta sjá sig.
Eftir útförina stóð sumarið fyrir dyrum. Mér fannst árstíminn hjálpa og hefði síður viljað vera í þessum sporum með skammdegið fram undan. Við feðgar vorum mikið í útlöndum þetta sumar. Skömmu fyrir Kaliforníu-ferðina fór Guðni í útskriftarferð með Verzló. Við Kári fórum síðan tveir í stutta ferð til Spánar því ég hafði fyrir löngu lofað að vera plötusnúður í fimmtugsafmæli góðs vinar okkar Engilbjartar og var ljúft að efna það loforð. Einnig var fyrir löngu búið að skipuleggja fjölmenna fjölskylduferð til Króatíu í lok júlí. Við Engilbjört höfðum valið staðinn, því við höfðum hrifist mjög af Króatíu þegar við áttum leið þar um í síðustu utanlandsferð okkar saman. Ekki kom neitt annað til greina en að við héldum okkar striki enda hafði slík ferð verið árum saman á dagskrá og loksins orðin staðreynd. Þetta var stór hópur sem skemmti sér vel saman; pabbi og Guðrún Lára, helmingurinn af börnum þeirra sem eru alls tíu, auk tengda- og barnabarna. Á síðasta degi brast að vísu eitthvað í mér þegar ég fyrtist að óþörfu við Pétur bróður, en við vorum fljótir að sættast. Sennilega var þá búin að vera heldur mikil keyrsla á mér.
Þegar ég horfi yfir dagatalið frá útförinni um vorið og fram yfir næstu áramót blasir við mér nokkuð viðburðarík dagskrá, til viðbótar við þessi ferðalög öll. Stúdentsveisla Guðna Þórs var haldin fáeinum dögum eftir greftrunina í Sóllandi; þar bjargaði amma hans mér um veitingar. Þrjár útskriftarveislur til viðbótar fór ég í hjá vinum okkar og einnig fermingu hjá frænda Engilbjartar. Fjölmennur vina- og fjölskylduhittingur var haldinn í Perlunni daginn eftir afmælisdaginn hennar. Ótal matarboð voru á dagskrá og álíka margir tónleikar og sýningar, meðal annars Ed Sheeran-tónleikarnir á Laugardalsvelli með Kára og vinkonum Engilbjartar. Hún hafði sjálf keypt miðana og upplifunin var svolítið erfið fyrir vikið. Við feðgar fórum saman allir þrír á Hjaltalín í Hörpu, uppistand Péturs Jóhanns á sama stað og Club Romantica í Borgarleikhúsinu. Ég fór á Ellen Kristjáns, Prins Póló, Auði, GDRN og Hatara. Var plötusnúður í fjórum veislum með tiltölulega stuttu millibili. Það var hefð hjá okkur Engilbjörtu að fara á tónlistarhátíðina Innipúkann um verslunarmannahelgi með vinahjónum okkar, Berglindi og Kristjáni, og við ákváðum að halda í þá hefð enda þótt Valdimar væri að spila og við vissum að það yrði erfitt. Við grétum nánast alla tónleikana. Séra Adda Steina heimsótti mig og okkur feðga nokkrum sinnum, sem var óskaplega gott. Ég fór á fyrirlestur um sorgarviðbrögð og velti fyrir mér hvaða leið ég væri að fara í sorginni af þeim fjórum sem þar voru nefndar: tilfinningaleið, athafnaleið, vitsmunaleið eða afneitunarleið. Vinir buðu mér að slást í för í aðventuferð til Kaupmannahafnar. Einn úr þeim hópi bauð mér í leikhús. Ég fór líka einn á sýningar og sótti ekki síst í uppistand; fór á Árna Helga og Björn Braga. Ekki má heldur gleyma tónlistargjörningnum á Húsavík og stefnumótinu við Ninu Persson; tók Kára með mér þangað.
Spanið á mér sem hér er lýst kann að virka fullmikið þegar þetta er talið upp svona í belg og biðu. En hér eru margir mánuðir undir, og mér fannst gott að fara út. Ákvað meira að segja að nýta miða sem ég átti á uppistand með Bill Burr í Hörpu nokkrum dögum fyrir útförina. Mér er til efs að ekkjunum í Buenos Aires hefði verið hleypt svo snemma í óperuna jafnvel þó að þær væru á bak við grind.
Í lok sumars áttum við feðgar símafund með gjörgæslunni í Gautaborg. Sjúklingum og aðstandendum er alltaf boðið upp á slíkan lokafund nokkrum vikum eftir að meðferð lýkur, til að hægt sé að spyrja spurninga sem kunna að hafa vaknað í millitíðinni. Enn eitt dæmið um faglega nálgun og góða þjónustu þessa sjúkrahúss. (Oftast er þetta gert með heimsókn en því varð auðvitað ekki viðkomið hér.) Á fundinum kom fram að eftir andlátið hefðu komið í ljós umfangsmeiri sýkingar en vitað hafði verið um á meðan Engilbjört lá á gjörgæslunni og því hefðu batalíkur í reynd verið minni en talið var. Ég átta mig ekki á hvort ég er vonsvikinn yfir því eða hvort mér er létt yfir því að þurfa ekki að dvelja við heilablóðfallið sem úrslitaviðburð. Um orsök veikindanna var ekkert meira vitað. Inflúensuvírusinn var áfram talinn líklegastur. Ég spurði um hugsanleg tengsl við gollurhúsbólguna tveimur árum áður. Svarið var að slík tengsl væru ekki óhugsandi en ekkert hægt að fullyrða um þau. Þó að fátt væri um afgerandi svör var gott að eiga þetta samtal.
Ferming Kára, sem hafði verið frestað vegna veikinda Engilbjartar, fór fram 15. september, á átján ára brúðkaupsafmæli okkar. Raunar í sama sal og brúðkaupsveislan. Ég fór í gegnum myndbandasafn fjölskyldunnar og klippti saman myndband frá ýmsum æviskeiðum Kára. Ég reyndi að fara ekki yfir strikið hvað Engilbjörtu varðaði en ákvað eftir smávegis umhugsun að birta meðal annars langt myndskeið þar sem Engilbjört heldur á Kára nýfæddum og knúsar hann, bæði á spítalanum og þar sem þau voru nýkomin heim á Melhagann. Inn á milli sena í myndbandinu setti ég skemmtilegu gullmolana sem höfðu hrokkið upp úr Kára í gegnum tíðina og sáu til þess að andrúmsloftið varð fólki ekki um megn. Saumaklúbbur Engilbjartar sá um veitingar og skreytingar, ásamt ömmu Kára.
Rúmum mánuði síðar varð Guðni tvítugur og hélt upp á það með fjörlegri veislu heima hjá okkur.
En depurðin bankaði oft upp á án þess að gera boð á undan sér. Ég var að ganga í vinnuna með tónlist í eyrunum þegar Spotify valdi fyrir mig nýtt lag með Maroon 5. Textinn laust mig næstum eins og elding: „Here's to the ones that we got / Cheers to the wish you were here, but you're not.“ Að heyra orðin „wish you were here“ í þessu tregafulla lagi fór alveg með mig.
Ég fékk símtal frá símafyrirtæki og var spurður hvort ég vildi halda númerinu hennar. Hún hafði verið með þetta sama númer í tæp tuttugu ár, frá því að við bjuggum í fyrstu íbúðinni okkar í Sörlaskjóli og höfðum bara efni á einum farsíma sem við skiptumst á að hafa. Ég var illa undir það búinn að þurfa allt í einu að segja þessu númeri upp.
Við feðgar fórum á Hamborgarafabrikkuna í fyrsta sinn í nokkur ár og á leiðinni upp úr bílastæðakjallaranum rann upp fyrir mér að síðast hefðum við verið þarna öll saman. „Þetta minnir mig svo á mömmu,“ sagði ég við drengina og faðmaði þá.
Allt sem var gert í fyrsta sinn án Engilbjartar tók á. Fyrstu matarklúbbskvöldin. Fyrsta aðventuboðið í vinahópnum. Jólin að sjálfsögðu, en Pétur bróðir var með okkur feðgum á aðfangadag og okkur leið vel þrátt fyrir allt. Á jóladag fórum við eins og alltaf til Ásu systur Engilbjartar og það var gott að vera með öllum þar.
Skömmu fyrir jól fórum við feðgar þrír saman á Tvíhöfða í Háskólabíói. Tvíhöfði var, eins og áður hefur verið nefnt, í mjög miklu uppáhaldi hjá Engilbjörtu. Hún hlustaði oft á þá í vinnunni og sagði mér stundum yfir kvöldmatnum hvað þeir hefðu verið að bulla fyndið. Þeir voru líka fyndnir þetta kvöld og ég hugsaði um hve innilega Engilbjört hefði hlegið hefði hún verið með okkur. Þegar skammt var eftir af sýningunni steig leynigestur óvænt á svið. Leynigesturinn var Megas. Sá er hafði spurt Engilbjörtu fyrir mína hönd hvort hún vildi byrja með mér. Enn fóru guðirnir þannig með gamanmál; sendu sjálfan höfund þess ágæta lags inn á sýningu með eftirlætis-grínurum Engilbjartar. Megas var þarna kominn til að syngja Tvíhöfða-lag sem er að hans mati, ef marka má kynningu gestgjafanna, besta lag í heimi. Lagið heitir „Krabbamein“ og er kolsvart grín um dauðvona konu. Var hægt að biðja um meira? Punkturinn yfir i-ið. Mér fannst þetta mjög fyndið og er handviss um að Engilbjörtu hefði þótt það líka.