33
EFTIRSJÁ
EFTIRSJÁ
Nokkrum vikum eftir hjáveituaðgerðina 2014 naut ég endurhæfingar á Reykjalundi. Fór þangað alla virka daga í fjórar vikur. Mér þótti dvölin þar hreinasta paradís og þjónustan frábær. Um hádegisleytið var iðulega boðið upp á slökun í stórum sal. Þá lágum við á dýnum á gólfinu með róandi tónlist í eyrunum og leiðbeinandinn sagði við okkur sefandi og rólegri röddu: „Leyfið hugsununum að koma, ekki reyna að stöðva þær. En dveljið ekki við þær. Fylgist bara með þeim. Leyfið þeim að fljóta fram hjá og hleypið þeim næstu að.“
Þannig hef ég reynt að meðhöndla óhjákvæmilegar hugsanir um eftirsjá.
Ég hefði ekki átt að ...
Ég hefði átt að ...
Ég hefði ekki átt að vera svona upptekinn síðustu dagana áður en Engilbjört veiktist. Ég hefði ekki átt að gera allt það sem ég vissi að pirraði hana, til dæmis að vera oft með eitthvert misgott grín á hennar kostnað sem var ekki illa meint en gat ábyggilega verið óþolandi. Ég hefði ekki átt að gera allt sem ég gerði rangt.
Ég hefði átt að panta flug út fyrir Guðna og Kára fyrr, þá hefðu þeir ekki misst af því að hitta mömmu sína vakandi og hún ekki misst af því að sjá þá. Ég hefði átt að leggja meira af mörkum í öllum þeim verkefnum sem hún sinnti. Ég hefði átt að segja henni oftar að ég elskaði hana. Ég hefði átt að þakka henni berum orðum fyrir að gera mig svona hamingjusaman. Hvers vegna get ég ekki fengið einn dag, hálfan dag, til að segja það við hana?
Þessar hugsanir fljóta reglulega fram hjá mér og bjóða sig fram. Eins og flugur veiðimannsins í ánni. Ef ég bít á agnið er voðinn vís og alls óvíst að ég losni svo glatt; erfið barátta við að slíta sig lausan gæti allt eins endað á þurru landi. Leyfi þeim að koma en reyni að dvelja ekki við þær, standast freistinguna og horfa bara á þær fljóta hjá.