30
JÓN ÓLAFSSON
JÓN ÓLAFSSON
Að öðrum ólöstuðum fer Jón Ólafsson á mestum kostum á Þremur blóðdropum, næstur á eftir Megasi sjálfum. Orgelsóló Jóns í laginu „Viltu byrja með mér?“ er með þeim smekklegri sem spiluð hafa verið og píanóleikurinn beint í kjölfarið er sömuleiðis frábær og hittir þráðbeint í mark.
Jón á líka mikinn þátt í gæðum lokalags plötunnar. Ég staldra mjög við þá tilviljun að lokalagið er túlkun Megasar á „Meyjarmissi“. Platan sem átti þátt í að leiða okkur Engilbjörtu saman með laginu „Viltu byrja með mér?“, og sem fjallar líka um örlagagletturnar sem stöðugt eyðileggja áform okkar vegna gamansemi guðanna, reyndist þannig þegar upp var staðið fela í sér sína eigin örlagaglettu, stílaða á mig sjálfan. Guðleg gamansemin felst í því að platan skuli enda á einu fallegasta ljóði um söknuð sem samið hefur verið á íslensku, sem í þokkabót hefst á orðinu „björt“.
Engu líkara en að allt hafi verið ákveðið fyrir löngu. Höfundurinn búinn að planta vísbendingum snemma í sögunni sem grunlaus lesandinn fattar ekki fyrr en í lokin og hugsar þá með sér: Auðvitað!
Nú eða þá bara tilviljun.
Nokkrum dögum eftir útskriftarathöfn Verzlunarskólans, eftir að Guðni var farinn í útskriftarferðina, fengum við Kári góða heimsókn. Umsjónarkennari Kára í Hagaskóla og kollegi hennar komu til okkar í kaffispjall um kvöld. Það var fallega gert og gott að ræða við þær um lífið og tilveruna. Talið barst að hinni ágætu en nokkuð löngu útskriftarathöfn nokkrum dögum áður. Önnur þeirra rifjaði þá upp að fyrir nokkrum áratugum hefði hún einmitt verið á mjög langdreginni útskrift hjá sama skóla. Hins vegar hefði fulltrúi nemenda, Jón Ólafsson, bjargað athöfninni með ræðu sem var svo skemmtileg að þakið ætlaði að rifna af húsinu.
Þegar þessir góðu gestir voru farnir fór ég í kvöldgöngu um Vesturbæinn. Og gekk þá beint í flasið á Jóni Ólafssyni. Mér fannst gaman að geta sagt honum frá því að 37 árum seinna væri enn verið að rifja upp stórkostlega ræðu hans við útskriftina árið 1982.
Engilbjört elskaði köttinn okkar, Dixon. Við höfðum tekið hann að okkur þegar vinur Guðna flutti úr einbýlishúsi í Skerjafirði í nýtt húsnæði þar sem ekki mátti vera með gæludýr. Ég samþykkti þessa ráðstöfun með því skilyrði að aðrir tækju á sig fyrirhöfnina en auðvitað kom hún líka í minn hlut þegar á hólminn var komið og ég kunni alltaf vel við blessaðan köttinn. Samband þeirra Engilbjartar var þó nánara. Raunar áttaði ég mig ekki fyllilega á því hversu náið það var fyrr en ég skoðaði myndirnar í símanum hennar eftir að hún dó; þar voru endalausar myndir af Dixoni. Þetta kom mér mjög á óvart því að Engilbjört tók sjaldan myndir og var heldur alls ekki týpan sem lá yfir krúttlegum kattamyndum á netinu. En hún elskaði sem sagt þennan kött.
Um það leyti sem Engilbjört veiktist var Dixon farinn að eiga í dálitlum vandræðum með aðra ketti í hverfinu okkar, sem sóttust eftir yfirráðum á hans svæði. Eftir að Engilbjartar naut ekki lengur við var síðan eins og vilji hans til að verjast þessari áreitni dvínaði, og af og til tók hann upp á því að láta sig hverfa. Mögulega voru hverfiskettirnir einfaldlega búnir að ónáða hann nógu lengi, en mögulega fannst honum heimili sitt heldur ekki eins eftirsóknarvert og áður. Á þessu gekk í nokkra mánuði; Dixon var ýmist heima eða ekki og nokkrum sinnum kom það fyrir að auglýst væri eftir eiganda hans á Vesturbæjarsíðunni á Facebook.
Rúmu ári eftir að Engilbjört dó fékk ég símtal frá íbúa í Skerjafirði sem hafði komist að því eftir einhverjum leiðum að líklega væri ég eigandi kattarins sem var að gera sig heimankominn hjá honum. Mér fannst þetta fremur ótrúlegt því að Dixon vildi helst aldrei fara lengra en hundrað metra eða svo frá heimilinu; hann hafði oft elt okkur mjálmandi þegar við gengum út í búð eða til skóla eða vinnu, en alltaf nam hann staðar á landamærum þægindaramma síns, þó að hann langaði greinilega að elta okkur lengra. Gat verið að hann væri nú allt í einu kominn alla leið út í Skerjafjörð?
Ég mætti á staðinn og Dixon var sannarlega mættur þangað. Ég varð þó enn meira undrandi þegar ég renndi í hlað og áttaði mig á því að húsið sem hann var nú farinn að heimsækja voru æskustöðvar hans. Þetta var húsið þar sem vinur Guðna hafði búið; húsið þar sem Dixon hafði alist upp.
Nú er spurning hvort lesandinn hefur þegar áttað sig á því hvers vegna ég er að rekja þessa sögu hér. Núverandi eigandi þessa húss, sá sem hafði hringt í mig til að tilkynna um köttinn, var nefnilega Jón Ólafsson.
Ég fór með Dixon heim en Jón sagði mér að þau hjónin væru opin fyrir því að leyfa honum að búa hjá sér ef hann kæmi aftur. Sem hann og gerði. Nokkrum vikum síðar heyrði ég síðan frá nágranna Jóns í Skerjafirðinum að Dixon væri þá kominn til þeirra og væri velkomið að vera þar áfram; hann hefði vingast við aðra ketti á heimilinu og í nágrenninu, léki sér við þá og væri hinn ánægðasti. Það gladdi mig að þótt hann væri ekki lengur hjá okkur hefði hann fundið sér heimili í námunda við æskuslóðirnar og honum liði vel þar. Nýlega frétti ég frá Jóni að Dixon væri ennþá að heimsækja þau af og til, þannig að líklega flakkar hann á milli þessara tveggja heimila eftir eigin geðþótta, sem oft er jú helsta leiðarljós katta.
Jón hafði fyrst samband við mig vegna Dixons þann 8. júlí og sagði að hann væri búinn að vera hjá þeim í tvo eða þrjá daga. Mér finnst falleg tilhugsun að mögulega hafi hann lagt land undir fót og fundið leiðina heim á gamla æskuheimilið sitt á afmælisdegi Engilbjartar, 5. júlí.