12
LÝSING
LÝSING
Við Engilbjört höfðum ekki uppi yfirdrifna tilburði í okkar rómantík og vorum þar á sömu bylgjulengd frá upphafi. Jarðbundin. Hversdagurinn dugði okkur ágætlega, vissulega með dagamun inn á milli en ekki væmni eða sífelldu tilstandi. Mér dettur í hug að hástemmdari tilþrif hefðu verið eins og að skjóta upp flugeldum í björtu. Óþarfi. Við ræddum ekki sérstaklega okkar samband það ég muni. Hvort við værum til dæmis hamingjusöm. Ég held að okkur hafi einfaldlega þótt það augljóst. Hlógum oft, deildum sjaldan.
Það er ekki seinna vænna að taka það fram í þessari frásögn að ég á engin verðlaun skilið. Ekki dæma bókina af kápunni né manninn af bókinni, allra síst ef hann skrifar hana sjálfur. Ég vona að við getum á heildina litið talist sterkari en veikustu hlekkirnir (öfugt við keðjurnar). En þó að ég sé ábyggilega ekki besta heimildin um sjálfan mig tel ég mig geta lýst Engilbjörtu vel og styðst þar við blaðagreinina sem ég vildi síst hafa skrifað.
Hún var gegnheil, glaðvær og góð manneskja. Yfirveguð en samt tilfinningarík. Ástrík en aldrei yfirþyrmandi. Djörf en ábyrg. Áræðin en forsjál.
Hún var hrókur alls fagnaðar en gersneydd athyglisþörf. Töffari en hlý og umhyggjusöm. Stuðbolti en ekki villt. Uppreisnargjörn en aldrei villingur.
Hún sinnti sínu af dugnaði og samviskusemi en stóð fast á rétti sínum og lét ekki spila með sig.
Hún var ekki mjög dómhörð en gerði þó kröfur til fólks.
Hláturmildi og gleði voru sterkustu einkenni hennar ásamt yfirvegun og jarðbundinni skynsemi.
Engin leiðindi. Ekkert rugl. Þetta gætu sem best hafa verið lífsmottó hennar.
Hún var oft hlédræg gagnvart ókunnugum en alls staðar þar sem hún staldraði við, hvort sem var við nám eða störf, eignaðist hún vini fyrir lífstíð. Og hún var sífellt að hitta sína mörgu vini.
Fólk laðaðist að hreinlyndi hennar og lífsgleði. Fáir brostu breiðar, einlægar, oftar, fallegar.
Ef henni leist ekki á eitthvað – einhverja hugmynd eða tillögu – lét hún það alltaf óhikað í ljós en mjög blátt áfram og án stóryrða eða málalenginga. Hún var hvorki meðvirk né dramatísk.
Sem lífsförunautar sóttum við styrk hvort til annars án áreynslu. Hvorugt dró hitt áfram nema eins og gerist af sjálfu sér þegar allar bylgjulengdir stemma. Strengir með sama tón hreyfa hvor við öðrum án fyrirhafnar – eins og hver gítarleikari getur vottað. Af því leiðir auðvitað að lykilatriði er að halda stillingu.
Sem móðir var hún góð og blíð. Alltaf til staðar og góður félagi. Hún stakk oft upp á því að fara í sund, bíó eða gera eitthvað annað skemmtilegt með sonum sínum.
Einni nöfnu Engilbjartar gleymdi ég í umfjöllun um nafnið hennar hér að framan en það er söguhetjan í barnabókinni Engilbjört og Illhuga sem kom út fyrir jólin 2000. Mikið gæfi ég til að vita hvernig Kristín R. Thorlacius heitin valdi þessa þýðingu á nafninu Angela; hvort hún hafi kannski flett því einhvers staðar upp og þá rekist á Engilbjörtu okkar. Söguhetjunni er þannig lýst í kynningu á bókinni: „Enginn er alfullkominn – eða svo hefur okkur verið kennt. En þið eigið eftir að kynnast Engilbjörtu sem er fædd gallalaus.“ Engilbjört okkar var ekki fullkomin en hún var miklu nær því en ég og nær því en nokkur sem ég þekki.