Í dag verður sætasta stúlkan í Reykjavík borin til grafar. Engilbjört Auðunsdóttir, mín yndislega vinkona, lést nokkuð skyndilega af völdum hjartameins 11. apríl síðastliðinn. Dauði hennar var okkur vinum hennar og fjölskyldu algert áfall enda var Engilbjört á besta aldri, fílhraust og spriklandi fjörug. Missirinn er algjör og sorgin nístandi.
Engilbjört var einstök manneskja. Hún bar nafn sitt með rentu enda ægifögur, með fallegt bros og blik í auga. Þegar ég kynntist henni, í Háskóla Íslands haustið 1993, var útlit hennar það fyrsta sem ég tók eftir.
Mér stóð í fyrstu smávegis ógn af henni enda sjálf nýbúin að eignast barn og með frekar slæma líkamsmynd. Þessi tilfinning varði þó ekki lengi. Á afar skömmum tíma bræddi Engilbjört mig alveg og úr varð náin og djúp vinátta. Eins ólíkar og við vorum áttum við samt afar vel saman. Við höfðum sama húmor og gátum flissað og hlegið endalaust að kjánalegum atvikum og uppákomum. Atvikum sem enginn skildi nema við tvær. Einnig höfðum við ákaflega gaman af því að tala og er Engilbjört persónulega ábyrg fyrir því að ég keypti mér tíu metra langa símasnúru í heimilissímann svo ég gæti sinnt heimilisverkum og talað við hana á sama tíma.
Að öðru leyti vorum við eins og svart og hvítt. Engilbjört var róleg og dramalaus en ég var nokkurs konar dramadrottning. Hún gekk skipulega í öll verk og vann þau fumlaust og af yfirvegun á meðan ég var eins go æðibuna með verkkvíða í bland. Engilbjört var jarðbudin og stóð eins og klettur mér við hlið í þeim mikla ólgusjó sem líf mitt stundum var.
Hún var óendanlega hlý og algjörlega gersneydd öllum hroka og sjálfumgleði. Enda drógust allir að henni. Engilbjört eignaðist vini hvar sem hún fór. Og einhvern veginn tókst henni að halda sambandi við þá alla. Hún fór ekki í manngreinarálit og mat fólk einungis eftir persónulegum verðleikum þess en ekki stétt og stöðu.
Þessir eiginleikar hennar urðu til þess að hún var algjörlega óumdeild. Engin manneskja hefur hvorki fyrr né síðar talað illa um Engilbjörtu eða sagt nokkuð misjafnt um hana. Öðru nær. Engilbjört sameinaði fólk en sundraði því ekki. Hún tók ekki afstöðu gegn fólki og átti auðvelt með að leggja ágreiningsmál á hilluna til að vernda vináttu- og fjölskyldubönd. Hún var frábær móðir og eiginkona og stóð með eiginmanni sínum og sonum í gegnum súrt og sætt.
Elsku besta vinkona, ég á óendanlega erfitt með að kveðja þig og heiti því að halda minningu þinni á lofti. Ég mun taka þig til fyrirmyndar og sameina fólk en ekki sundra. Ég ætla að vinna verkin mín af meiri ró og sinna vinum mínum betur en ég hef gert þessi síðustu ár. En umfram allt mun ég halda í húmorinn þinn og léttleikann sem einkenndi þig.
Elsku Óli, Guðni og Kári, ég sendi ykkur mínar innilegustu samúðarkveðjur og bið guð og góða vætti að veita ykkur styrk í sorginni.
Ykkar vinkona alltaf,
Svandís
Engilbjört var einstök manneskja. Hún bar nafn sitt með rentu enda ægifögur, með fallegt bros og blik í auga. Þegar ég kynntist henni, í Háskóla Íslands haustið 1993, var útlit hennar það fyrsta sem ég tók eftir.
Mér stóð í fyrstu smávegis ógn af henni enda sjálf nýbúin að eignast barn og með frekar slæma líkamsmynd. Þessi tilfinning varði þó ekki lengi. Á afar skömmum tíma bræddi Engilbjört mig alveg og úr varð náin og djúp vinátta. Eins ólíkar og við vorum áttum við samt afar vel saman. Við höfðum sama húmor og gátum flissað og hlegið endalaust að kjánalegum atvikum og uppákomum. Atvikum sem enginn skildi nema við tvær. Einnig höfðum við ákaflega gaman af því að tala og er Engilbjört persónulega ábyrg fyrir því að ég keypti mér tíu metra langa símasnúru í heimilissímann svo ég gæti sinnt heimilisverkum og talað við hana á sama tíma.
Að öðru leyti vorum við eins og svart og hvítt. Engilbjört var róleg og dramalaus en ég var nokkurs konar dramadrottning. Hún gekk skipulega í öll verk og vann þau fumlaust og af yfirvegun á meðan ég var eins go æðibuna með verkkvíða í bland. Engilbjört var jarðbudin og stóð eins og klettur mér við hlið í þeim mikla ólgusjó sem líf mitt stundum var.
Hún var óendanlega hlý og algjörlega gersneydd öllum hroka og sjálfumgleði. Enda drógust allir að henni. Engilbjört eignaðist vini hvar sem hún fór. Og einhvern veginn tókst henni að halda sambandi við þá alla. Hún fór ekki í manngreinarálit og mat fólk einungis eftir persónulegum verðleikum þess en ekki stétt og stöðu.
Þessir eiginleikar hennar urðu til þess að hún var algjörlega óumdeild. Engin manneskja hefur hvorki fyrr né síðar talað illa um Engilbjörtu eða sagt nokkuð misjafnt um hana. Öðru nær. Engilbjört sameinaði fólk en sundraði því ekki. Hún tók ekki afstöðu gegn fólki og átti auðvelt með að leggja ágreiningsmál á hilluna til að vernda vináttu- og fjölskyldubönd. Hún var frábær móðir og eiginkona og stóð með eiginmanni sínum og sonum í gegnum súrt og sætt.
Elsku besta vinkona, ég á óendanlega erfitt með að kveðja þig og heiti því að halda minningu þinni á lofti. Ég mun taka þig til fyrirmyndar og sameina fólk en ekki sundra. Ég ætla að vinna verkin mín af meiri ró og sinna vinum mínum betur en ég hef gert þessi síðustu ár. En umfram allt mun ég halda í húmorinn þinn og léttleikann sem einkenndi þig.
Elsku Óli, Guðni og Kári, ég sendi ykkur mínar innilegustu samúðarkveðjur og bið guð og góða vætti að veita ykkur styrk í sorginni.
Ykkar vinkona alltaf,
Svandís