(Guðspjall: Mark. 16.1-6)
Sem þær gengu að gröfinni árla morguns, þær María Magdalena, María móðir Jakobs og Salóme, ræddu þær um það sín á milli hver myndi velta steininum frá grafarmunnanum. Því að hann var mjög stór. Og þessi stóri steinn gat komið í veg fyrir að þær gætu séð þann sem þær syrgðu, og búið um hann. Sem skipti máli, okkur er ekki sama um þau sem við elskum. Þær vissu að hann var dáinn og þær vissu að þær höfðu hlutverki að gegna áður en lífið héldi áfram. Það þurfti að búa Jesú til greftrunar. Það var þáttur í að kveðja. Steinninn hvíldi á huga þeirra og hjarta, kannski var erfitt að tala um bugandi sorgina en það var hægt að tala um steininn. Og sorgin er einmitt þannig á köflum – eins og gríðarþungur steinn sem við höfum ekki orku til að ýta burt. Lamandi. En það kemur ekki í veg fyrir að við höldum áfram, göngum að gröfinni, gerum það sem við getum í minningu þeirrar sem við elskum og lifum áfram í ljósi minninganna. Hver mun velta steininum? Er hægt að velta steininum?
Þegar konurnar komu að gröfinni hafði steininum þunga verið velt frá. Af því að Kristur var upprisinn. Æ síðan hefur það verið boðskapur kristinnar kirkju að dauðinn eigi ekki síðasta orðið – að lífið hafi samt sem áður sigrað dauðann. Að það sé von.
Steininn var þarna samt – og steinninn er þarna því að jafnvel vonin og sú huggun sem í henni felst breytir ekki sorginni og söknuðinum. Af því að auðvitað er enginn sáttur við það sem gerðist.
Og þegar við söfnumst hér saman á kveðjustund og rifjum upp nokkrar af þeim dýrmætu minningum sem tengjast Engilbjörtu þá biðjum við þess að þær og þessi von sem mætti konunum við gröfina forðum geti með tímanum verið það vogarafl sem lyftir steininum úr götu þeirra sem syrgja; styðji og styrki á göngunni áfram.
Minningarnar eru margar og góðar. Engilbjört var eftirminnileg þeim sem þekktu hana og hvar sem hún staldraði við um æfina eignaðist hún vini fyrir lífstíð. Fólk laðaðist að hreinlyndi hennar og lífsgleði. Fáir brostu breiðar, einlægar, oftar, fallegar.
Þegar þau sem voru henni samferða einhversstaðar á lífsleiðinni minnast hennar þá nota svo mörg þeirra orðið „einstök“. Hún átti svo margar sterkar hliðar. Hún var allt í senn jarðbundin, ódramatísk og yfirveguð, en líka alltaf til í fjör, hláturmild, fyndin og svolítill rebel sem missti samt aldrei stjórn á hlutunum – hún var villingur án þess að vera villt, um það voru þau sammála sem stóðu henni næst. Enginn var hressari að þruma rokklög í karaókí eða dansa fram á nótt í sumarbústað en hún var líka dama og til þess tekið að morgunin eftir mætti hún í morgunverð og virtist alltaf vel til höfð, meðan hún fékk sér bolla af morgunteinu sínu. Kannski eiga orð Stuðmanna forðum hér við: „Hæfilega wild en þó snyrtimennskan í fyrirrúmi.“ Hún var iðulega hrókur alls fagnaðar en hafði þó enga athyglisþörf, ákveðin og alls ekki skoðanalaus en laus við stjórnsemi. Lífsmóttó hennar hefði getað verið: Engin leiðindi. Ekkert rugl.
Mér finnst minning einnar vinkonu hennar lýsa því vel hvernig Engilbjört var á sama tíma „hæfilega villt“ og skipulögð. Þær kynntust um tvítugt og Engilbjört var auðvitað bæði sama skvísan og þær og mikill stuðbolti – en hún átti samt möppu þar sem hún hélt utan um öll útgjöld sín og reikninga, eitthvað sem var hinum stelpunum alveg fjarri. Þetta hafði hún lært af föður sínum og hélt sig við.
Engilbjört Auðunsdóttir fæddist 5. júlí 1972 í Reykjavík. Foreldrar hennar voru Svanhildur Hervarsdóttir, og Auðunn Sveinbjörn Snæbjörnsson sem bæði eru látin. Hún var langyngst systkina sinna sem eru í aldursröð Stefanía Ása, f. 1958, Kristín, f. 1962 og Aðalsteinn, f. 1965.
Engilbjört var mikil mömmustelpa og til eru lýsingar á því hvernig hún neitaði að fara að sofa á efri hæðinni fyrr en mamma kom upp líka. Hún var ákveðin og fylgin sér og neitaði að fara í rúmið ef mannfagnaður var niðri heldur kom sér fyrir í sófanum og sofnaði svo fyrir aftan þau sem þar sátu. Guðmunda frænka hennar og jafnaldra lýsir henni fallega sem barni og þar sjáum við strax koma fram margt það sem einkenndi hana alla tíð: „Hún var glaðlynd og hamingjusöm sem barn og ákaflega skapgóð. Hún var strax sem lítil stelpa mikið fyrir að hafa fínt í kringum sig og valdi sunnudagafötin sín af gaumgæfni. Það var alltaf stutt í hennar dillandi hlátur og hún var alltaf til í að bralla eitthvað og pínulitlill prakkari. Þótt Engilbjört væri oftar en ekki hrókur alls fagnaðar hjá þeim sem þekktu hana vel, átti hún líka hlið sem var örlítil hlédrægari. Hún var hrein og bein í samskiptum, góður vinur vina sinna og var áhugasöm um þeirra mál.“
Engilbjört ólst að mestu upp í Langholtshverfinu. Að loknu stúdentsprófi í Verslunarskóla Íslands lá leiðin í Háskólann. Þaðan lauk hún fyrst BA gráðu í stjórnmálafræði. Engilbjört var mikill námsmaður sem gerði einstaklega góðar glósur og ekki minnkaði það vinsældir hennar meðal samnemendanna sem gjarnan nutu góðs af því. Einn þeirra sem fékk glósur frá henni í stjórnmálafræðinni var Ólafur Teitur Guðnason sem féll fyrir þessari glæsilegu stúlku. Eitt af því sem hann gerði til að ná athygli hennar var að senda henni spólu með lögum og það fyrsta var Viltu byrja með mér, með Megasi! Það virðist hafa haft góð áhrif og vorið 1995 bauð hann henni í heimahagana norður á Melstað. Þá varð ekki aftur snúið og eftir það fetuðu þau lífsveginn saman. Þeim leið vel saman og áttu auðvelt með að njóta lífsins. Ólafur lýsir fallega sambandi tveggja sterkra einstaklinga þegar hann segir: „Við gengum bæði fyrir eigin vélarafli. Skiptumst á að vera brimbrjótar.“ Þau sóttu styrk hvort til annars, áreynslulaust og voru samtaka í því sem þau tóku sér fyrir hendur. Aðal deiluefnið var líklega hvort þau ættu að koma við á Hlölla eftir að hafa dansað með Andreu á Dillon.
Á námsárunum réðu þau Ólafur og Engilbjört sig í pílagrímaflug hjá Atlanta og sinntu því í þrjú ár meðfram námi. Flugið var skemmtilegur tími fyrir þetta unga par sem bjó um tíma í Jeddah í Saudi Arabíu, „ferðaðist um heiminn á launum“, eins og Ólafur orðaði það og safnaði sjóði sem dugði í útborgun fyrir íbúð. Eftir skiptinám í Þýskalandi, þar sem Engilbjört vann að BA ritgerð sinni, fluttu þau heim og keyptu sér íbúð. Þau gengu í hjónaband 15. september 2001. Þá var frumburðurinn fæddur, Guðni Þór, sem kom í heiminn þann 22. október 1999. Yngri sonurinn, Kári Freyr fæddist svo þann 12. júní 2005.
Engilbjört talaði oft um það við vinkonur sínar að mamma hennar hefði alltaf verið svo hlý og góð móðir. Það var hennar fyrirmynd og þannig móðir var hún. Hún var fyrst og fremst fjölskyldumanneskja og hún var stolt af strákunum sínum.
Strákarnir minnast þess líka hve hún var alltaf til staðar og góður félagi. Hún stakk oft upp á því að fara í sund, bíó eða gera eitthvað annað skemmtilegt með þeim. Sérstaklega þótti henni gaman að fara á fantasíumyndir og var alveg jafnspennt fyrir þeim og Kári: „Það er ný Marvel mynd komin. Eigum við að fara saman á hana?“ Guðni minnist þess líka hvað henni þótti sjálfsagt að þau gerðu hluti saman – eins og þegar hún keypti sér bleika hlaupaskó og stakk upp á að þau færu saman út að hlaupa. Strákarnir voru líka félagar og jafnvel tískuráðgjafar – „á ég að vera í þessum jakka eða þessum? Hvor er betri? - Hvort á ég að kaupa þessa skó eða þessa?“ – já, hún hafði svo sannarlega trú á þeim. Kannski meir en á eiginmanninum sem bar víst ekki nægilegt skynbragð á hin hárfínu litbrigði naglalakks, sem Engilbjört átti í fjölmörgum litum og notaði vel.
Hún var prakkari sjálf og hafði gaman af að grínast en hafði líka gaman af því þegar strákarnir hennar stríddu henni. Fjölskyldan ferðaðist talsvert saman og að auki voru þau Ólafur dugleg að ferðast með vinum, fóru til dæmis fjórum sinnum á stórtónleika erlendis á tvær af eftirlætishljómsveitum Engilbjartar, U2 og Coldplay.
„Hvað er langlífi,
lífsnautnin frjóa
alefling andans og athöfn þörf“
Þannig orti Jónas Hallgrímsson um vin sinn er lést ungur. Og vissulega má lýsa æfi Engilbjartar á þennan hátt, þar fór saman lífsnautnin frjóa um leið og hún aflaði sér þekkingar og sinnti öllum sínum mörgu verkum.
Eftir stjórnmálafræðinámið fór Engilbjört í viðskiptafræði og lauk cand oecon prófi frá HÍ árið 2007 og Master í fjármálum fyrirtækja frá HÍ árið 2011. Hún vann sem flugfreyja meðfram námi bæði hjá Iceland Express og Flugfélagi Íslands og sinnti einnig heimilinu og ungum börnum svo að það var nóg að gera. Hún kvartaði ekki yfir önnunum en gekk skipulega í verkin. Í minningarorðum sem hún skrifaði um móður sína þegar hún lést má greina að þarna var móðir hennar fyrirmynd. Englibjört skrifar: „Ég vildi óska að allt væri eins og það var áður en þú veiktist. En um leið man ég einmitt eftir því þegar ég var einu sinni að kvarta við þig um að um leið og maður kemst yfir eitt vandamálið þá tekur eitthvað annað við og þú sagðir: „Engilbjört, þetta er lífið. Það þýðir ekkert að velta sér upp úr því, maður verður bara að takast á við það sem upp kemur. Það er einmitt lífið.“ - Maður verður bara að takast á við það sem upp kemur. Það er einmitt lífið. - Fjölskyldan skipti hana miklu máli og þegar á reyndi var hægt að treysta á Engilbjörtu, það margsýndi hún í stórfjölskyldunni, bæði á sorgarstundum og þegar gleðilegri viðburðir voru framundan eða þörfnuðust undirbúnings. Þar kom skipulagsgáfan sér líka vel. Í stórri fjölskyldu Ólafs voru fjölskylduboð um hver áramót. Þetta var fjölmennur hópur og þá þurfti mikinn mat. Þá tók Engilbjört jafnan fram áætlun síðasta árs og byggði á henni í eldhúsinu þegar verkum var skipt. Ekki brást að útkoman var rétt.
Frá 2011 starfaði hún við bókhald og uppgjör, fyrst hjá Virtus, þá Invicta og síðast hjá Völku. Einhverjir vina hennar minntust á að það væri skrítið að svo félagslynd manneskja færi í viðskiptafræði og inni við bókhald og uppgjör. En munið þið eftir háskólanemanum með útgjaldamöppuna? Engilbjört hafði nefnilega líka áhuga á skipulagi og reglu og kunni vel við tölurnar. Hin ástríðan fékk útrás með fjölskyldu og vinum sem hún stóð svo dyggilega við bakið á.
Vinkonur hennar tala um hve traustur vinur hún var en jafnframt gjörsamlega laus við meðvirkni. Hún sagði það sem henni fannst jafnvel ef þannig vildi til að hún væri á öðru máli en flestir, og hafði lag á að gera það þannig að fólk tók því vel.
Hún gat reyndar líka verið þrá og föst fyrir ef sannfæringin var til staðar enda mikil keppnismanneskja og gamlar vinkonur hennar stríddu henni oft á setningu frá í barnaskóla ef hún var komin í þrot með rök. Þá sagði hún einfaldlega: Þannig er það HJÁ MÉR.
Í byrjun mars fór stórfjölskyldan Ólafs megin í leikhús saman. Engilbjört kom líka og var hin glæsilegasta að venju. Eftir leikritið kvaddi hún hópinn með virktum og ók á brott til að missa ekki af árvissri sumarbústaðaferð Saumó – vinkvennahópsins úr barnaskóla. Vinkonurnar lýsa því hvernig hún kom á staðinn síðla kvölds, eins og drottning í hælaskóm og stuttum pels, tilbúin að tala, hlæja, syngja og dansa. Þetta voru þær vanar að gera í slíkum ferðum – og Engilbjört gaf engum eftir.
Hún hafði verið eitthvað slöpp fyrr í vikunni og eftir helgina sló henni niður, sýkingin magnaðist og fór í hjartað. Á fimmtudegi var hún flutt á sjúkrahús og á föstudagskvöldi var svo komið að hún var flutt með sjúkraflugi til Svíþjóðar og lögð inn á Sahlgrenska í Gautaborg. Við tók fimm vikna barátta. Þrátt fyrir erfiðar aðstæður sýndi hún bæði æðruleysi og baráttuþrek. Það nægði þó ekki. Eftir fimm vikna legu á gjörgæslu, sem vitað var að væri tvísýn þó að einnig væri raunhæf von um bata, lést Engilbjört þann 11. apríl á Sahlgrenska-sjúkrahúsinu í Gautaborg.
Skáldið Einar Benediktsson glímir oft í ljóðum sínum við hinstu rök tilverunnar. Í ljóðinu “Hvað bindur vorn hug” tekst hann á við þá bitru staðreynd að dauðinn á fyrir okkur öllum að liggja - og minnir á vonina um eilíft líf.
Til moldar oss vígði hið mikla vald,
hvert mannslíf, sem jörðin elur.
Sem hafsjór, er rís með fald við fald,
þau falla, en Guð þau telur,
því heiðloftið sjálft er huliðstjald,
sem hæðanna dýrð oss felur.
Hann yrkir um það hvernig ástin tengir okkur yfir mörk heljar – bæði vegna þeirra minninga um ástvini sem ylja okkur og vegna vonar trúarinnar um að mæta aftur þeim ástvinum sem á undan fóru.
En ástin er björt sem barnsins trú,
hún blikar í ljóssins geimi,
og fjarlægð og nálægð, fyrr og nú,
oss finnst þar í eining streymi.
Frá heli til lífs hún byggir brú
og bindur oss öðrum heimi.
Hildur bernskuvinkona Engilbjartar segir frá því hvernig þær leiddust oft þegar þær fóru um Langholtshverfið sem börn, en höfðu stundum bil á milli sín, því að þá var Jesús með í för og gekk á milli þeirra. Þegar við kveðjum Engilbjörtu hér í dag skulum við gera það í trausti og trú á að hún gangi nú frá heli til lífs, til eilífs lífs, með Jesú sér við hlið.
Amen.
Það er jafnan svo að ekki komast allir til að kveðja og margir hugsa hingað í dag og þykir erfitt að geta ekki verið með fjölskyldunni. Samúðarkveðjur hafa borist frá Hildi Báru bróðurdóttur Engilbjartar, sem býr í Bandaríkjunum, einnig frá Ástráði og Daníel systursonum hennar.
Séra Adda Steina Björnsdóttir, minningarorð við útför Engilbjartar í Neskirkju, 2. maí 2019
Sem þær gengu að gröfinni árla morguns, þær María Magdalena, María móðir Jakobs og Salóme, ræddu þær um það sín á milli hver myndi velta steininum frá grafarmunnanum. Því að hann var mjög stór. Og þessi stóri steinn gat komið í veg fyrir að þær gætu séð þann sem þær syrgðu, og búið um hann. Sem skipti máli, okkur er ekki sama um þau sem við elskum. Þær vissu að hann var dáinn og þær vissu að þær höfðu hlutverki að gegna áður en lífið héldi áfram. Það þurfti að búa Jesú til greftrunar. Það var þáttur í að kveðja. Steinninn hvíldi á huga þeirra og hjarta, kannski var erfitt að tala um bugandi sorgina en það var hægt að tala um steininn. Og sorgin er einmitt þannig á köflum – eins og gríðarþungur steinn sem við höfum ekki orku til að ýta burt. Lamandi. En það kemur ekki í veg fyrir að við höldum áfram, göngum að gröfinni, gerum það sem við getum í minningu þeirrar sem við elskum og lifum áfram í ljósi minninganna. Hver mun velta steininum? Er hægt að velta steininum?
Þegar konurnar komu að gröfinni hafði steininum þunga verið velt frá. Af því að Kristur var upprisinn. Æ síðan hefur það verið boðskapur kristinnar kirkju að dauðinn eigi ekki síðasta orðið – að lífið hafi samt sem áður sigrað dauðann. Að það sé von.
Steininn var þarna samt – og steinninn er þarna því að jafnvel vonin og sú huggun sem í henni felst breytir ekki sorginni og söknuðinum. Af því að auðvitað er enginn sáttur við það sem gerðist.
Og þegar við söfnumst hér saman á kveðjustund og rifjum upp nokkrar af þeim dýrmætu minningum sem tengjast Engilbjörtu þá biðjum við þess að þær og þessi von sem mætti konunum við gröfina forðum geti með tímanum verið það vogarafl sem lyftir steininum úr götu þeirra sem syrgja; styðji og styrki á göngunni áfram.
Minningarnar eru margar og góðar. Engilbjört var eftirminnileg þeim sem þekktu hana og hvar sem hún staldraði við um æfina eignaðist hún vini fyrir lífstíð. Fólk laðaðist að hreinlyndi hennar og lífsgleði. Fáir brostu breiðar, einlægar, oftar, fallegar.
Þegar þau sem voru henni samferða einhversstaðar á lífsleiðinni minnast hennar þá nota svo mörg þeirra orðið „einstök“. Hún átti svo margar sterkar hliðar. Hún var allt í senn jarðbundin, ódramatísk og yfirveguð, en líka alltaf til í fjör, hláturmild, fyndin og svolítill rebel sem missti samt aldrei stjórn á hlutunum – hún var villingur án þess að vera villt, um það voru þau sammála sem stóðu henni næst. Enginn var hressari að þruma rokklög í karaókí eða dansa fram á nótt í sumarbústað en hún var líka dama og til þess tekið að morgunin eftir mætti hún í morgunverð og virtist alltaf vel til höfð, meðan hún fékk sér bolla af morgunteinu sínu. Kannski eiga orð Stuðmanna forðum hér við: „Hæfilega wild en þó snyrtimennskan í fyrirrúmi.“ Hún var iðulega hrókur alls fagnaðar en hafði þó enga athyglisþörf, ákveðin og alls ekki skoðanalaus en laus við stjórnsemi. Lífsmóttó hennar hefði getað verið: Engin leiðindi. Ekkert rugl.
Mér finnst minning einnar vinkonu hennar lýsa því vel hvernig Engilbjört var á sama tíma „hæfilega villt“ og skipulögð. Þær kynntust um tvítugt og Engilbjört var auðvitað bæði sama skvísan og þær og mikill stuðbolti – en hún átti samt möppu þar sem hún hélt utan um öll útgjöld sín og reikninga, eitthvað sem var hinum stelpunum alveg fjarri. Þetta hafði hún lært af föður sínum og hélt sig við.
Engilbjört Auðunsdóttir fæddist 5. júlí 1972 í Reykjavík. Foreldrar hennar voru Svanhildur Hervarsdóttir, og Auðunn Sveinbjörn Snæbjörnsson sem bæði eru látin. Hún var langyngst systkina sinna sem eru í aldursröð Stefanía Ása, f. 1958, Kristín, f. 1962 og Aðalsteinn, f. 1965.
Engilbjört var mikil mömmustelpa og til eru lýsingar á því hvernig hún neitaði að fara að sofa á efri hæðinni fyrr en mamma kom upp líka. Hún var ákveðin og fylgin sér og neitaði að fara í rúmið ef mannfagnaður var niðri heldur kom sér fyrir í sófanum og sofnaði svo fyrir aftan þau sem þar sátu. Guðmunda frænka hennar og jafnaldra lýsir henni fallega sem barni og þar sjáum við strax koma fram margt það sem einkenndi hana alla tíð: „Hún var glaðlynd og hamingjusöm sem barn og ákaflega skapgóð. Hún var strax sem lítil stelpa mikið fyrir að hafa fínt í kringum sig og valdi sunnudagafötin sín af gaumgæfni. Það var alltaf stutt í hennar dillandi hlátur og hún var alltaf til í að bralla eitthvað og pínulitlill prakkari. Þótt Engilbjört væri oftar en ekki hrókur alls fagnaðar hjá þeim sem þekktu hana vel, átti hún líka hlið sem var örlítil hlédrægari. Hún var hrein og bein í samskiptum, góður vinur vina sinna og var áhugasöm um þeirra mál.“
Engilbjört ólst að mestu upp í Langholtshverfinu. Að loknu stúdentsprófi í Verslunarskóla Íslands lá leiðin í Háskólann. Þaðan lauk hún fyrst BA gráðu í stjórnmálafræði. Engilbjört var mikill námsmaður sem gerði einstaklega góðar glósur og ekki minnkaði það vinsældir hennar meðal samnemendanna sem gjarnan nutu góðs af því. Einn þeirra sem fékk glósur frá henni í stjórnmálafræðinni var Ólafur Teitur Guðnason sem féll fyrir þessari glæsilegu stúlku. Eitt af því sem hann gerði til að ná athygli hennar var að senda henni spólu með lögum og það fyrsta var Viltu byrja með mér, með Megasi! Það virðist hafa haft góð áhrif og vorið 1995 bauð hann henni í heimahagana norður á Melstað. Þá varð ekki aftur snúið og eftir það fetuðu þau lífsveginn saman. Þeim leið vel saman og áttu auðvelt með að njóta lífsins. Ólafur lýsir fallega sambandi tveggja sterkra einstaklinga þegar hann segir: „Við gengum bæði fyrir eigin vélarafli. Skiptumst á að vera brimbrjótar.“ Þau sóttu styrk hvort til annars, áreynslulaust og voru samtaka í því sem þau tóku sér fyrir hendur. Aðal deiluefnið var líklega hvort þau ættu að koma við á Hlölla eftir að hafa dansað með Andreu á Dillon.
Á námsárunum réðu þau Ólafur og Engilbjört sig í pílagrímaflug hjá Atlanta og sinntu því í þrjú ár meðfram námi. Flugið var skemmtilegur tími fyrir þetta unga par sem bjó um tíma í Jeddah í Saudi Arabíu, „ferðaðist um heiminn á launum“, eins og Ólafur orðaði það og safnaði sjóði sem dugði í útborgun fyrir íbúð. Eftir skiptinám í Þýskalandi, þar sem Engilbjört vann að BA ritgerð sinni, fluttu þau heim og keyptu sér íbúð. Þau gengu í hjónaband 15. september 2001. Þá var frumburðurinn fæddur, Guðni Þór, sem kom í heiminn þann 22. október 1999. Yngri sonurinn, Kári Freyr fæddist svo þann 12. júní 2005.
Engilbjört talaði oft um það við vinkonur sínar að mamma hennar hefði alltaf verið svo hlý og góð móðir. Það var hennar fyrirmynd og þannig móðir var hún. Hún var fyrst og fremst fjölskyldumanneskja og hún var stolt af strákunum sínum.
Strákarnir minnast þess líka hve hún var alltaf til staðar og góður félagi. Hún stakk oft upp á því að fara í sund, bíó eða gera eitthvað annað skemmtilegt með þeim. Sérstaklega þótti henni gaman að fara á fantasíumyndir og var alveg jafnspennt fyrir þeim og Kári: „Það er ný Marvel mynd komin. Eigum við að fara saman á hana?“ Guðni minnist þess líka hvað henni þótti sjálfsagt að þau gerðu hluti saman – eins og þegar hún keypti sér bleika hlaupaskó og stakk upp á að þau færu saman út að hlaupa. Strákarnir voru líka félagar og jafnvel tískuráðgjafar – „á ég að vera í þessum jakka eða þessum? Hvor er betri? - Hvort á ég að kaupa þessa skó eða þessa?“ – já, hún hafði svo sannarlega trú á þeim. Kannski meir en á eiginmanninum sem bar víst ekki nægilegt skynbragð á hin hárfínu litbrigði naglalakks, sem Engilbjört átti í fjölmörgum litum og notaði vel.
Hún var prakkari sjálf og hafði gaman af að grínast en hafði líka gaman af því þegar strákarnir hennar stríddu henni. Fjölskyldan ferðaðist talsvert saman og að auki voru þau Ólafur dugleg að ferðast með vinum, fóru til dæmis fjórum sinnum á stórtónleika erlendis á tvær af eftirlætishljómsveitum Engilbjartar, U2 og Coldplay.
„Hvað er langlífi,
lífsnautnin frjóa
alefling andans og athöfn þörf“
Þannig orti Jónas Hallgrímsson um vin sinn er lést ungur. Og vissulega má lýsa æfi Engilbjartar á þennan hátt, þar fór saman lífsnautnin frjóa um leið og hún aflaði sér þekkingar og sinnti öllum sínum mörgu verkum.
Eftir stjórnmálafræðinámið fór Engilbjört í viðskiptafræði og lauk cand oecon prófi frá HÍ árið 2007 og Master í fjármálum fyrirtækja frá HÍ árið 2011. Hún vann sem flugfreyja meðfram námi bæði hjá Iceland Express og Flugfélagi Íslands og sinnti einnig heimilinu og ungum börnum svo að það var nóg að gera. Hún kvartaði ekki yfir önnunum en gekk skipulega í verkin. Í minningarorðum sem hún skrifaði um móður sína þegar hún lést má greina að þarna var móðir hennar fyrirmynd. Englibjört skrifar: „Ég vildi óska að allt væri eins og það var áður en þú veiktist. En um leið man ég einmitt eftir því þegar ég var einu sinni að kvarta við þig um að um leið og maður kemst yfir eitt vandamálið þá tekur eitthvað annað við og þú sagðir: „Engilbjört, þetta er lífið. Það þýðir ekkert að velta sér upp úr því, maður verður bara að takast á við það sem upp kemur. Það er einmitt lífið.“ - Maður verður bara að takast á við það sem upp kemur. Það er einmitt lífið. - Fjölskyldan skipti hana miklu máli og þegar á reyndi var hægt að treysta á Engilbjörtu, það margsýndi hún í stórfjölskyldunni, bæði á sorgarstundum og þegar gleðilegri viðburðir voru framundan eða þörfnuðust undirbúnings. Þar kom skipulagsgáfan sér líka vel. Í stórri fjölskyldu Ólafs voru fjölskylduboð um hver áramót. Þetta var fjölmennur hópur og þá þurfti mikinn mat. Þá tók Engilbjört jafnan fram áætlun síðasta árs og byggði á henni í eldhúsinu þegar verkum var skipt. Ekki brást að útkoman var rétt.
Frá 2011 starfaði hún við bókhald og uppgjör, fyrst hjá Virtus, þá Invicta og síðast hjá Völku. Einhverjir vina hennar minntust á að það væri skrítið að svo félagslynd manneskja færi í viðskiptafræði og inni við bókhald og uppgjör. En munið þið eftir háskólanemanum með útgjaldamöppuna? Engilbjört hafði nefnilega líka áhuga á skipulagi og reglu og kunni vel við tölurnar. Hin ástríðan fékk útrás með fjölskyldu og vinum sem hún stóð svo dyggilega við bakið á.
Vinkonur hennar tala um hve traustur vinur hún var en jafnframt gjörsamlega laus við meðvirkni. Hún sagði það sem henni fannst jafnvel ef þannig vildi til að hún væri á öðru máli en flestir, og hafði lag á að gera það þannig að fólk tók því vel.
Hún gat reyndar líka verið þrá og föst fyrir ef sannfæringin var til staðar enda mikil keppnismanneskja og gamlar vinkonur hennar stríddu henni oft á setningu frá í barnaskóla ef hún var komin í þrot með rök. Þá sagði hún einfaldlega: Þannig er það HJÁ MÉR.
Í byrjun mars fór stórfjölskyldan Ólafs megin í leikhús saman. Engilbjört kom líka og var hin glæsilegasta að venju. Eftir leikritið kvaddi hún hópinn með virktum og ók á brott til að missa ekki af árvissri sumarbústaðaferð Saumó – vinkvennahópsins úr barnaskóla. Vinkonurnar lýsa því hvernig hún kom á staðinn síðla kvölds, eins og drottning í hælaskóm og stuttum pels, tilbúin að tala, hlæja, syngja og dansa. Þetta voru þær vanar að gera í slíkum ferðum – og Engilbjört gaf engum eftir.
Hún hafði verið eitthvað slöpp fyrr í vikunni og eftir helgina sló henni niður, sýkingin magnaðist og fór í hjartað. Á fimmtudegi var hún flutt á sjúkrahús og á föstudagskvöldi var svo komið að hún var flutt með sjúkraflugi til Svíþjóðar og lögð inn á Sahlgrenska í Gautaborg. Við tók fimm vikna barátta. Þrátt fyrir erfiðar aðstæður sýndi hún bæði æðruleysi og baráttuþrek. Það nægði þó ekki. Eftir fimm vikna legu á gjörgæslu, sem vitað var að væri tvísýn þó að einnig væri raunhæf von um bata, lést Engilbjört þann 11. apríl á Sahlgrenska-sjúkrahúsinu í Gautaborg.
Skáldið Einar Benediktsson glímir oft í ljóðum sínum við hinstu rök tilverunnar. Í ljóðinu “Hvað bindur vorn hug” tekst hann á við þá bitru staðreynd að dauðinn á fyrir okkur öllum að liggja - og minnir á vonina um eilíft líf.
Til moldar oss vígði hið mikla vald,
hvert mannslíf, sem jörðin elur.
Sem hafsjór, er rís með fald við fald,
þau falla, en Guð þau telur,
því heiðloftið sjálft er huliðstjald,
sem hæðanna dýrð oss felur.
Hann yrkir um það hvernig ástin tengir okkur yfir mörk heljar – bæði vegna þeirra minninga um ástvini sem ylja okkur og vegna vonar trúarinnar um að mæta aftur þeim ástvinum sem á undan fóru.
En ástin er björt sem barnsins trú,
hún blikar í ljóssins geimi,
og fjarlægð og nálægð, fyrr og nú,
oss finnst þar í eining streymi.
Frá heli til lífs hún byggir brú
og bindur oss öðrum heimi.
Hildur bernskuvinkona Engilbjartar segir frá því hvernig þær leiddust oft þegar þær fóru um Langholtshverfið sem börn, en höfðu stundum bil á milli sín, því að þá var Jesús með í för og gekk á milli þeirra. Þegar við kveðjum Engilbjörtu hér í dag skulum við gera það í trausti og trú á að hún gangi nú frá heli til lífs, til eilífs lífs, með Jesú sér við hlið.
Amen.
Það er jafnan svo að ekki komast allir til að kveðja og margir hugsa hingað í dag og þykir erfitt að geta ekki verið með fjölskyldunni. Samúðarkveðjur hafa borist frá Hildi Báru bróðurdóttur Engilbjartar, sem býr í Bandaríkjunum, einnig frá Ástráði og Daníel systursonum hennar.
Séra Adda Steina Björnsdóttir, minningarorð við útför Engilbjartar í Neskirkju, 2. maí 2019