Í dag kveðjum við elsku hjartans vinkonu okkar hana Engilbjörtu. Fruuu, Böttu, Engilinn eða frúna eins og við kölluðum hana stundum. Stórt skarð hefur verið höggvið í hópinn okkar sem hefur fylgst að síðan í grunnskóla. Þessi vinátta er okkur mjög dýrmæt og við höfum lagt áherslu á að hittast reglulega. Mánaðarlega hittumst við í saumaklúbb og alltaf er passað upp á að allar komist, engin má missa af. Saumóinn okkar kölluðum við Guðrún and the Pink Ladies. Í gegnum tíðina höfum við brallað mjög margt saman eins og óvissu-, utanlands- og sumarbústaðarferðir og þegar tækifæri gefst erum við með aukahittinga.
Margt kemur upp í hugann þegar við hugsum til baka. Gleðin og hláturinn hefur alltaf fylgt okkur en við getum hlegið að ótrúlegustu og fáránlegustu hlutum og erum með okkar eigin húmor.
Engilbjört var prýdd mörgum góðum kostum. Hún var ákveðin og fylgin sér, húmoristi, hláturmild, traust og stóð alltaf með sínu fólki. Hún var mikil félagsvera og var alltaf til í hitting og stuð. Hún stóð fast á sínum skoðunum og var óhrædd við að segja hug sinn.
Oft þvældist það fyrir hópnum okkar að taka ákvarðanir og tölvupóstarnir sem gengu á milli voru oft orðnir fjölmargir og ruglingslegir. Þá tók Frúin gjarnan af skarið og sendi okkur langan og skilmerkilegan tölvupóst og eftir það var enginn vafi á því hvaða ákvörðun skyldi tekin. Hún átti iðulega síðasta orðið og það átti líka við þegar við hittumst, hún fór yfirleitt síðust heim og fór síðust að sofa í sumarbústaðarferðum. Stundum, í þeim ferðum, þegar partíið stóð sem hæst og einhver ætlaði að lauma sér í rúmið þá var sá hinn sami sóttur af Frúnni og rekinn aftur á dansgólfið.
Eins skörp og vel gefin og Frúin var gátu orðin stundum komið öfugt út úr henni. Við gátum strítt henni mikið á því og eins og við segjum stundum í gríni, þá gleymist ekkert í þessum hópi. Til dæmis sagði hún einu sinni: "Sjá þessar beljur með rassinn út í vindinn." En þetta voru reyndar kindur sem voru úti á túni og við gátum hlegið endalaust að þessu. Annað var dæmið um það þegar við vorum að kaupa í matinn fyrir saumóferð. Við báðum um myndarlegt læri og afgreiðslumaðurinn ætlaði að spyrja hvort hann ætti að saga hækilinn af en hikaði og hún greip fram í og sagði: "Já, löppina!" Okkur fannst það líka sjúklega fyndið.
Stutt er á milli hláturs og gráts. Nokkrum dögum aður en Engilbjört veiktist áttum við yndislega helgi saman í sumarbústað þar sem dans og söngur voru við völd eins og alltaf. Við erum mjög þakklátar fyrir að hafa átt þessa stund og grunaði ekki að þetta yrði síðasta helgin okkar allra saman.
Elsku Engilbjört okkar. Við þökkum þér fyrir samfylgdina, vináttuna, gleðina og hláturinn. Skarð þitt verður aldrei fyllt og þú munt lifa í hjörtum okkar alla tíð.
Elsku Óli, Guðni og Kári. Við vottum ykkur innilega samúð okkar, missir ykkar er mikill en minningin um fallega, góða og yndislega konu lifir áfram.
Ásta, Bára, Brynhildur, Guðrún, Hildur, Inga og Jórunn
Margt kemur upp í hugann þegar við hugsum til baka. Gleðin og hláturinn hefur alltaf fylgt okkur en við getum hlegið að ótrúlegustu og fáránlegustu hlutum og erum með okkar eigin húmor.
Engilbjört var prýdd mörgum góðum kostum. Hún var ákveðin og fylgin sér, húmoristi, hláturmild, traust og stóð alltaf með sínu fólki. Hún var mikil félagsvera og var alltaf til í hitting og stuð. Hún stóð fast á sínum skoðunum og var óhrædd við að segja hug sinn.
Oft þvældist það fyrir hópnum okkar að taka ákvarðanir og tölvupóstarnir sem gengu á milli voru oft orðnir fjölmargir og ruglingslegir. Þá tók Frúin gjarnan af skarið og sendi okkur langan og skilmerkilegan tölvupóst og eftir það var enginn vafi á því hvaða ákvörðun skyldi tekin. Hún átti iðulega síðasta orðið og það átti líka við þegar við hittumst, hún fór yfirleitt síðust heim og fór síðust að sofa í sumarbústaðarferðum. Stundum, í þeim ferðum, þegar partíið stóð sem hæst og einhver ætlaði að lauma sér í rúmið þá var sá hinn sami sóttur af Frúnni og rekinn aftur á dansgólfið.
Eins skörp og vel gefin og Frúin var gátu orðin stundum komið öfugt út úr henni. Við gátum strítt henni mikið á því og eins og við segjum stundum í gríni, þá gleymist ekkert í þessum hópi. Til dæmis sagði hún einu sinni: "Sjá þessar beljur með rassinn út í vindinn." En þetta voru reyndar kindur sem voru úti á túni og við gátum hlegið endalaust að þessu. Annað var dæmið um það þegar við vorum að kaupa í matinn fyrir saumóferð. Við báðum um myndarlegt læri og afgreiðslumaðurinn ætlaði að spyrja hvort hann ætti að saga hækilinn af en hikaði og hún greip fram í og sagði: "Já, löppina!" Okkur fannst það líka sjúklega fyndið.
Stutt er á milli hláturs og gráts. Nokkrum dögum aður en Engilbjört veiktist áttum við yndislega helgi saman í sumarbústað þar sem dans og söngur voru við völd eins og alltaf. Við erum mjög þakklátar fyrir að hafa átt þessa stund og grunaði ekki að þetta yrði síðasta helgin okkar allra saman.
Elsku Engilbjört okkar. Við þökkum þér fyrir samfylgdina, vináttuna, gleðina og hláturinn. Skarð þitt verður aldrei fyllt og þú munt lifa í hjörtum okkar alla tíð.
Elsku Óli, Guðni og Kári. Við vottum ykkur innilega samúð okkar, missir ykkar er mikill en minningin um fallega, góða og yndislega konu lifir áfram.
Ásta, Bára, Brynhildur, Guðrún, Hildur, Inga og Jórunn