Engilbjört okkar var gegnheil, glaðvær og góð manneskja.
Allir eru einstakir á sinn hátt en okkur fannst hún alveg einstaklega einstök.
Hún var yfirveguð en þó tilfinningarík.
Ástrík en aldrei yfirþyrmandi.
Hún var djörf en ábyrg. Áræðin en forsjál.
Hún var hrókur alls fagnaðar er gersneydd athyglisþörf.
Hún var töffari en hlý og umhyggjusöm.
Hún var stuðbolti en ekki villt. Uppreisnargjör en aldrei villingur.
Hún sinnti sínu af dugnaði og samviskusemi en stóð fast á rétti sínum og lét ekki spila með sig.
Hún var ekki sérlega dómhörð en gerði þó kröfur til fólks.
Hláturmildi og gleði voru sterkustu einkenni hennar ásamt yfirvegun og jarðbundinni skynsemi.
Engin leiðindi. Ekkert rugl. Þetta gætu sem best hafa verið lífsmottó hennar.
Hún var samviska og áttaviti þessa "drengjaheimilis" okkar og kom að mestu í veg fyrir vitleysu. Hún leyfði okkur samt alls konar, eins og risahátalara í stofunni.
Hún var oft hlédræg gagnvart ókunnugum en alls staðar þar sem hún staldraði við, hvort sem var við nám eða störf, eignaðist hún vini fyrir lífstíð. Og hún var sífellt að hitta sína mörgu vini.
Fólk laðaðist að hreinlyndi hennar og lífsgleði. Fáir brostu breiðar, einlægar, oftar, fallegar.
Ef henni leist ekki á eitthvað - einhverja hugmynd eða tillögu - lét hún það alltaf óhikað í ljós en mjög blátt áfram og án stóryrða eða málalenginga. Hún var hvorki meðvirk né dramatísk.
Sem lífsförunautar sóttum við styrk hvort til annars án áreynslu. Hvorugt dró hitt áfram nema eins og gerist af sjálfu sér þegar allar bylgjulengdir stemma. Strengir með sama tón hreyfa hvor við öðrum án fyrirhafnar - eins og hver gítarleikari getur vottað. Af því leiðir auðvitað að lykilatriði er að halda stillingu.
Sem móðir var hún góð og blíð. Hún var alltaf til staðar og góður félagi. Hún stakk oft upp á því að fara í sund, bíó eða gera eitthvað annað skemmtilegt með sonum sínum.
Þó að Engilbjört væri glöð og sterk fylgir okkur líka minningin um hana veika á sjúkrahúsi í Reykjavík og síðan Gautaborg eftir að hjarta hennar hafði á undraskömmum tíma hætt að starfa. Sú minning er sumpart erfið en hæst ber þó óvenjulega yfirvegun hennar og rósemd gagnvart sínum slæmu aðstæðum, sem læknar og hjúkrunarfólk höfðu orð á oftar en einu sinni.
Sem betur fer kallar ekkert á að við burðumst með ásakanir, gremju eða vangaveltur um að einhver hefði átt að gera eitthvað öðruvísi. Það eru forréttindi sem ekki allir búa við. Við þökkum starfsfólki Landspítalans og Sahlgrenska af dýpstu hjartarótum fyrir fagmennsku og metnað, kærleika og nærgætni.
Við erum þakklátir fyrir tímann sem við fengum. Okkur tekst ekki ennþá að lyfta honum á hærri stall en tímanum sem við höfum verið sviptir en vöðvarnir sem til þarf eru sagðir eflast við áreynslu eins og aðrir.
Fjölskyldu, vinum og kunningjum þökkum við fyrir þann mikla samhug og stuðning sem við höfum fundið hvarvetna og öll fallegu orðin og minningarnar sem þið hafið deilt með okkur. Þær munu áfram ylja öllum sem fengu að fylgja elsku Engilbjörtu um lengri eða skemmri veg.
Ólafur Teitur Guðnason
Guðni Þór Ólafsson
Kári Freyr Ólafsson
Allir eru einstakir á sinn hátt en okkur fannst hún alveg einstaklega einstök.
Hún var yfirveguð en þó tilfinningarík.
Ástrík en aldrei yfirþyrmandi.
Hún var djörf en ábyrg. Áræðin en forsjál.
Hún var hrókur alls fagnaðar er gersneydd athyglisþörf.
Hún var töffari en hlý og umhyggjusöm.
Hún var stuðbolti en ekki villt. Uppreisnargjör en aldrei villingur.
Hún sinnti sínu af dugnaði og samviskusemi en stóð fast á rétti sínum og lét ekki spila með sig.
Hún var ekki sérlega dómhörð en gerði þó kröfur til fólks.
Hláturmildi og gleði voru sterkustu einkenni hennar ásamt yfirvegun og jarðbundinni skynsemi.
Engin leiðindi. Ekkert rugl. Þetta gætu sem best hafa verið lífsmottó hennar.
Hún var samviska og áttaviti þessa "drengjaheimilis" okkar og kom að mestu í veg fyrir vitleysu. Hún leyfði okkur samt alls konar, eins og risahátalara í stofunni.
Hún var oft hlédræg gagnvart ókunnugum en alls staðar þar sem hún staldraði við, hvort sem var við nám eða störf, eignaðist hún vini fyrir lífstíð. Og hún var sífellt að hitta sína mörgu vini.
Fólk laðaðist að hreinlyndi hennar og lífsgleði. Fáir brostu breiðar, einlægar, oftar, fallegar.
Ef henni leist ekki á eitthvað - einhverja hugmynd eða tillögu - lét hún það alltaf óhikað í ljós en mjög blátt áfram og án stóryrða eða málalenginga. Hún var hvorki meðvirk né dramatísk.
Sem lífsförunautar sóttum við styrk hvort til annars án áreynslu. Hvorugt dró hitt áfram nema eins og gerist af sjálfu sér þegar allar bylgjulengdir stemma. Strengir með sama tón hreyfa hvor við öðrum án fyrirhafnar - eins og hver gítarleikari getur vottað. Af því leiðir auðvitað að lykilatriði er að halda stillingu.
Sem móðir var hún góð og blíð. Hún var alltaf til staðar og góður félagi. Hún stakk oft upp á því að fara í sund, bíó eða gera eitthvað annað skemmtilegt með sonum sínum.
Þó að Engilbjört væri glöð og sterk fylgir okkur líka minningin um hana veika á sjúkrahúsi í Reykjavík og síðan Gautaborg eftir að hjarta hennar hafði á undraskömmum tíma hætt að starfa. Sú minning er sumpart erfið en hæst ber þó óvenjulega yfirvegun hennar og rósemd gagnvart sínum slæmu aðstæðum, sem læknar og hjúkrunarfólk höfðu orð á oftar en einu sinni.
Sem betur fer kallar ekkert á að við burðumst með ásakanir, gremju eða vangaveltur um að einhver hefði átt að gera eitthvað öðruvísi. Það eru forréttindi sem ekki allir búa við. Við þökkum starfsfólki Landspítalans og Sahlgrenska af dýpstu hjartarótum fyrir fagmennsku og metnað, kærleika og nærgætni.
Við erum þakklátir fyrir tímann sem við fengum. Okkur tekst ekki ennþá að lyfta honum á hærri stall en tímanum sem við höfum verið sviptir en vöðvarnir sem til þarf eru sagðir eflast við áreynslu eins og aðrir.
Fjölskyldu, vinum og kunningjum þökkum við fyrir þann mikla samhug og stuðning sem við höfum fundið hvarvetna og öll fallegu orðin og minningarnar sem þið hafið deilt með okkur. Þær munu áfram ylja öllum sem fengu að fylgja elsku Engilbjörtu um lengri eða skemmri veg.
Ólafur Teitur Guðnason
Guðni Þór Ólafsson
Kári Freyr Ólafsson