Minningargrein Engilbjartar um móður sína, Svanhildi Hervarsdóttur, f. 26. janúar 1936, d. 8. desember 2009.
Elsku mamma, ég trúi varla að þú sért farin. Þetta er allt svo óraunverulegt. Mig langar að segja þér svo margt og þakka þér fyrir svo margt.
Takk fyrir að gera barnæsku mína svona ánægjulega. Uppeldi þitt á mér einkenndist af hlýju, festu og endalausu trausti til mín. Ekki mikið um boð og bönn heldur allt mátulega frjálslegt þar sem minn persónuleiki og mitt sjálfstæði fékk að njóta sín. Öll mín uppvaxtarár var alltaf svo gott að koma heim og langt fram eftir aldri leið mér hvergi betur en hjá ykkur pabba. Þú varst alltaf mjög ákveðin en samt svo hlý og umhyggjusöm. Það var oft gert grín að því í fjölskyldunni að ég sem lang yngsta barnið fengi nú að gera ýmislegt sem hin systkinin komust ekki upp með sem börn. Ég man eftir að hafa margoft legið hálfsofandi við fætur þér þegar þú varst í símanum á kvöldin eða kúrandi hjá þér við sjónvarpið því ekki kom til greina hjá mér að fara upp að sofa á undan þér. Ég gleymi því aldrei hvernig það var að koma upp í hlýtt rúmið þitt á nóttunni, sem ég gerði langt fram eftir aldri og var aldrei vísað frá. Gleymi ekki kvöldmatartímanum sem var alltaf svo notaleg og skemmtileg stund með fjölskyldunni. Útilegunum, þar sem þú tókst alltaf svo rosalega mikið með að við komumst varla fyrir í bílnum. Bíltúrunum, þar sem ég stóð í miðjunni og talaði stanslaust og þú með handlegginn fyrir framan mig til öryggis. Öllum stundunum sem við sátum og töluðum um allt milli himins og jarðar. Áhuga þínum á öllu sem ég gerði. Jólunum, sem voru alltaf fullkomin hjá þér. Ég gæti talið upp endalaust af góðum minningum en allar einkennast þær af þinni nærveru og hvað mér leið alltaf vel þegar þú varst hjá mér og ég hjá þér. Þú og pabbi gerðuð mig að þeirri manneskju sem ég er í dag og ég vona að ég hafi lært af þér að vera eins góð mamma strákanna minna og þú varst mér.
Takk fyrir alla hjálpina í gegnum mína löngu skólagöngu og að hafa svona endalausa trú á mér í þeim efnum. Takk fyrir alla umhyggjuna á ömmustrákunum þínum og alla pössunina, ég hefði aldrei getað þetta allt án þín. Þú og pabbi hafið alltaf verið til staðar fyrir mig og mína fjölskyldu þegar mikið hefur verið að gera og oft hjálpað okkur á ómetanlegan hátt.
Mamma, þú varst miðdepill fjölskyldunnar og því hefur nú myndast stórt skarð hjá okkur. Missir okkar allra er mikill en mestur er hann hjá pabba. Þið voruð eitt en nú er búið að skilja ykkur að. Ég held að þú hafir barist svona lengi fyrir hann og hans miklu trú á að þér myndi batna. En ekki hafa áhyggjur, við systkinin hugsum um hann fyrir þig.
Ég vildi óska að allt væri eins og það var áður en þú veiktist. En um leið man ég einmitt eftir því þegar ég var einu sinni að kvarta við þig um að um leið og maður kemst yfir eitt vandamálið þá tekur eitthvað annað við og þú sagðir: „Engilbjört, þetta er lífið. Það þýðir ekkert að velta sér upp úr því, maður verður bara að takast á við það sem upp kemur. Það er einmitt lífið.“
Elsku mamma, ég á eftir að sakna þín alla tíð.
Þín dóttir,
Engilbjört
Elsku mamma, ég trúi varla að þú sért farin. Þetta er allt svo óraunverulegt. Mig langar að segja þér svo margt og þakka þér fyrir svo margt.
Takk fyrir að gera barnæsku mína svona ánægjulega. Uppeldi þitt á mér einkenndist af hlýju, festu og endalausu trausti til mín. Ekki mikið um boð og bönn heldur allt mátulega frjálslegt þar sem minn persónuleiki og mitt sjálfstæði fékk að njóta sín. Öll mín uppvaxtarár var alltaf svo gott að koma heim og langt fram eftir aldri leið mér hvergi betur en hjá ykkur pabba. Þú varst alltaf mjög ákveðin en samt svo hlý og umhyggjusöm. Það var oft gert grín að því í fjölskyldunni að ég sem lang yngsta barnið fengi nú að gera ýmislegt sem hin systkinin komust ekki upp með sem börn. Ég man eftir að hafa margoft legið hálfsofandi við fætur þér þegar þú varst í símanum á kvöldin eða kúrandi hjá þér við sjónvarpið því ekki kom til greina hjá mér að fara upp að sofa á undan þér. Ég gleymi því aldrei hvernig það var að koma upp í hlýtt rúmið þitt á nóttunni, sem ég gerði langt fram eftir aldri og var aldrei vísað frá. Gleymi ekki kvöldmatartímanum sem var alltaf svo notaleg og skemmtileg stund með fjölskyldunni. Útilegunum, þar sem þú tókst alltaf svo rosalega mikið með að við komumst varla fyrir í bílnum. Bíltúrunum, þar sem ég stóð í miðjunni og talaði stanslaust og þú með handlegginn fyrir framan mig til öryggis. Öllum stundunum sem við sátum og töluðum um allt milli himins og jarðar. Áhuga þínum á öllu sem ég gerði. Jólunum, sem voru alltaf fullkomin hjá þér. Ég gæti talið upp endalaust af góðum minningum en allar einkennast þær af þinni nærveru og hvað mér leið alltaf vel þegar þú varst hjá mér og ég hjá þér. Þú og pabbi gerðuð mig að þeirri manneskju sem ég er í dag og ég vona að ég hafi lært af þér að vera eins góð mamma strákanna minna og þú varst mér.
Takk fyrir alla hjálpina í gegnum mína löngu skólagöngu og að hafa svona endalausa trú á mér í þeim efnum. Takk fyrir alla umhyggjuna á ömmustrákunum þínum og alla pössunina, ég hefði aldrei getað þetta allt án þín. Þú og pabbi hafið alltaf verið til staðar fyrir mig og mína fjölskyldu þegar mikið hefur verið að gera og oft hjálpað okkur á ómetanlegan hátt.
Mamma, þú varst miðdepill fjölskyldunnar og því hefur nú myndast stórt skarð hjá okkur. Missir okkar allra er mikill en mestur er hann hjá pabba. Þið voruð eitt en nú er búið að skilja ykkur að. Ég held að þú hafir barist svona lengi fyrir hann og hans miklu trú á að þér myndi batna. En ekki hafa áhyggjur, við systkinin hugsum um hann fyrir þig.
Ég vildi óska að allt væri eins og það var áður en þú veiktist. En um leið man ég einmitt eftir því þegar ég var einu sinni að kvarta við þig um að um leið og maður kemst yfir eitt vandamálið þá tekur eitthvað annað við og þú sagðir: „Engilbjört, þetta er lífið. Það þýðir ekkert að velta sér upp úr því, maður verður bara að takast á við það sem upp kemur. Það er einmitt lífið.“
Elsku mamma, ég á eftir að sakna þín alla tíð.
Þín dóttir,
Engilbjört