Minningarnar streymdu fljótt fram með tárunum eftir að sú sorgarfrétt barst að Engilbjört væri fallin frá. Hugur okkar beggja leitaði aftur til áranna í Versló þegar við kynntumst þessari lífsglöðu stelpu úr Langholtshverfi. Sérstaklega leituðu á okkur minningar frá útskriftarárinu, ekki síst úr ferðinni til Korfú, þar sem vináttan við Engilbjörtu og hópinn í kringum hana var fléttuð böndum sem halda myndu alla tíð.
Sjálfsagt hafði okkur öllum verið uppálagt að fara vel með þennan tíma. Við veltum því ekkert fyrir okkur þá; við vorum áhyggjulaus, bjartsýn og vonglöð. Enginn ætlaði að lífið yrði svona stutt. Það er þyngra en tárum taki að strax sé komið að kveðjustund, þótt dýrmætar minningar lifi.
Engilbjört var frá fyrstu kynnum blátt áfram, sjálfstæð og sterk. Hún sagði hug sinn óhikað, án málalenginga, og gat þannig auðveldlega slegið öll vopn úr höndum manns. En svo var hún hlý og brosmild, fyndin og skemmtileg; kryddaði sögur með leikrænum tilburðum, laðaði að sér alla í kring, án þess að reyna að vera önnur en hún sjálf. Umfram allt var hún traust og góð vinkona.
Okkar yndislegi vinur og félagi, Ólafur Teitur, var lánsamur að eignast Engilbjörtu sem lífsförunaut. En hún var líka heppin að eiga hann að og drengina Guðna Þór og Kára Frey. Samband þeirra Óla reyndist líka okkar lán. Að fá að fylgja þeim í gegnum árin í stórum vinahópi. Þó að við óskum þess núna að samverustundirnar hefðu verið fleiri hin síðari ár erum við ævinlega þakklátir fyrir þær sem við áttum.
Við vottum Óla, Guðna, Kára, fjölskyldu Engilbjartar og öðrum ástvinum dýpstu samúð okkar og biðjum að þau fái styrk til að takast á við sinn mikla missi.
​Hvíl í friði, elskulega vinkona.

Birgir Tjörvi Pétursson og Kristinn Vilbergsson